Eskişehir Sazova Bilim Sanat ve Kültür Parkı'nda gezinirken karşımıza bu gemi çıkınca oyun başladı.
Engin denizlere açılmak için bu korsan gemisini ele geçirmeliydik. Yanımda gözüpek kızım Ela, yaşam arkadaşım Çiğdem ve ikinci kaptanım Çınar vardı. Gemiye çıkmak çok zor olmadı, karaya bağlıydı. Merdivenden çıkıverdik.
Gemide gereksiz bir kalabalık vardı, ancak gemiyi ele geçirince onlar mürettebatımız olacaklardı.
Dümeni ele geçirmek düşündüğümüzden de kolay oldu. Rica ettik, çekildiler yahu!..
Nasıl bu kadar kolay oldu anlamadık. Gözüpek kızım dümene geçince işler kolaylaşır sandık. Ancak anladık ki, önce kaptanı esir almalıydık.
Muhteşem bir kaptan odası çıktı karşımıza.. Kaptan yoktu, ama papağanı oradaydı. Oda hala sıcaktı, kaptan fazla uzaklaşmış olamazdı.
Gemide yeterince erzak vardı. Güzeeellll!.. Bu bize bir süre yeterdi.
Bu kilitli bölümde değerli eşyalar olduğuna emindik. Kolayca kırıp ne var ne yok bakabilirdik, ama kaptanı yakalayınca nasıl olsa ondan anahtarı alacaktık. Neden kıralım?..
Kaptanı bulmalıyız..
İşte, kaptan oradaydı. Bizden kaçmaya çalışıyordu. Ama gözüpek kızım Ela, basamakları üçer beşer çıkarak onu köşeye sıkıştırmayı başardı. Bizden kurtulabileceğini mi sanıyordu şaşkın?..
İşte, birazdan kaptanı ele geçireceğiz ve gemisine el koyacağız. Bu korsan gemisi artık bizim olacak!.. Değerli eşyalar da bizim olacak. Ondan sonra ver elini engin denizler!.. Maceradan maceraya yelken açacağız!..
Ancak kaptan kendini denize atıp kaçmayı başardı. İkinci kaptanım Çınar son bir hamle yaptıysa da, kaçağı yakalayamadı. Peşinden gitmedik, ıslanmaya değmez. Nasıl olsa fazla uzaklaşamazdı.
Gemi artık bizimdi. İstediğimiz yere gidebilirdik. Seyir defterini açtım, bir de ne göreyim, içi bomboş. Kaptan hiç bir şey yazmamış. Ya okuma-yazması yoktu, ya da hiç maceraya çıkmamıştı. Yazık!..
Onun yerine seyir defterine bu ilk satırları yazdım.
