Bugüne dek pek çok müze gezdik ama hiç birinin bileti yenmiyordu. Giriş biletini nasıl yedik bir görseniz… ya da neyse... görmeseniz daha iyi.
İstanbul Esenyurt’ta itiş kakış ilerleyen bir trafiğin içinde, korna sesleri ve egzoz gazları arasında sıcak bir günde ilerlerken sabırlı olmamızı öğütleyen bir istek vardı içimizde; çikolata…
İstanbul’un trafik sorunu başka bir tartışma konusu. Bu yazıda konumuz çikolata.
Sonunda bir markanın çikolata müzesinin önündeyiz. Markanın adını vermiyorum, siz bulursunuz zaten.
Giriş ücreti ödememiz gerekiyor. Mayıs 2024’te kişi başı 300 TL. Çok mu? Elbette çok. Gerçi müzeye giriş bileti çikolata, üstelik 80 gr. Belki de ücretin yarısı bu bilettir. Neyse… Ücretimizi ödedik, hemen küçük de olsa bir parça çikolata ikram ettiler. Trafik belasından sonra bir cennetin kapısında olduğumuz için mi bilemiyorum ama çok lezzetliydi.
İçeride tanıdığımız pek çok mimari eser var. Pek çok ünlü var. Hepsi çikolatadan yapılmış. Sırayla hepsini yiyebilirsiniz. Şaka… Elbette yiyemezsiniz. Özenle hazırlanmışlar,
“Buyurun, yiyebilirsiniz.” deseler bile, kıyamazsınız.
“Picasso'nun parmağından bir parça ısarabilir miyim?”
Olmaz, yapamam. Yapamayız.
Ama benim gibi çikolata düşkünleri için kocaman bir çikolata şelalesi yapmışlar. Bol bol kaşıklayabilirsiniz.
İçinde çikolata geçen bu kadar çok cümle kurduktan sonra, şelaleye ağzınızı dayasanız bile, biraz çikolata almadan ayrılmak olmaz elbette.
Buraya bir müze demek ne kadar doğru, çok emin değilim. Müze görünümlü bir satış mağazası mı desek?
Ama çok güzel düşünülmüş ve iyi tasarlanmış bir yer. Çok eğlenceli, en azından bizim için.
Bir de alt katı var. Burası daha çok oyuncakların sergilendiği bir alan. Yine eğlenceli.
Gençliğinde çikolata renkli olan şarkıcı olan Michael Jackson bile çikolata kaplı bir şekilde olduğu yerde dönüyordu.
Çikolataya doyum olmaz. “Charlie’nin Çikolata Farbrikası”nda, elenen çocuklar gibi çıktık müzeden, elimizde çikolatalarla…
