Kasım ayında güneşli güzel bir günde Sao-Sebastia metro durağında indim. Avenida da Liberdade adını verdikleri Özgürlük Caddesi'nden güneye doğru yürümeyi planlıyordum.
Eduardo VII Parkı başlamak için güzel bir gezi durağı oldu. Hem yeşil alan olması, hem de kente tepeden bakan bir seyir terası gibi bir manzara sunmasını sevdim.
Parkın içindeki bu anıt, 25 Nisan Anıtı. 25 Nisan 1974 günü Karanfil Devrimi adıyla anılan askeri darbenin anıtı. Devrimin 25.yılında açılmış.
Parkın ortasında çalılardan oluşturulan desen parkın sonuna kadar devam ediyordu. Parkın iki tarafında bulunan ağaçların aralarında bulunan banklarda oturup güneşli bir günün tadını çıkarmak mümkün.
Hop on - Hop off adı verilen şehir turu yapan turistik otobüslerin 4 farklı güzergahı var. Otobüste 14 farklı dilde sesli rehber de var, ancak Türkçe bu dillerin arasında yok.
Parkın çıkışında Marques De Pombal meydanı var.
Marqes De Pombal, 1699-1782 yılları arasında yaşamış bir reformcu. 1750 ila 1777 arasında Kral 1.José'nin içişleri bakanıydı. Ancak hükümetin gizli başkanı olduğu düşünülüyor. Görev süresinde Portekiz ekonomisine yaptığı köklü değişikliklerle önemli gelişmeler sağlamış.
1800-1875 yılları arasında yaşamış bir yazardır. Henüz 6 yaşındayken görme yetisini kaybetmiş. 16 yaşındayken "Ağustos Hanımı D.Maria I'in Ölümünde Epicédium" adlı kitabını yayınladı. “Kalenin Gecesi” adlı eseri ise romantizmin en abartılı örneklerinden biri kabul edilir.
Yürüdükçe Lizbon'un meşhur kaldırımları karşılıyordu beni. Kaldırım taşları güzel şekiller oluşturacak şekilde dizilmiş ve üzerine dökülen sararmış yapraklar ile birlikte insana huzur veren bir görüntü oluşturmuş.
Kaldırımlarını desenlerle süsleyen başka bir şehir daha var mıdır acaba? Lizbon'un Kaldırım Taşları başlıklı yazımızı da okuyabilirsiniz.
Cadde boyunca ilerlerken banklarda oturup güzel bir sonbahar gününün tadını çıkaran Lizbon sakinlerine gülümsedim, onlar beni pek fark etmese de.
Lizbon anıtlarla dolu bir şehir. Caddede bir anıt daha karşıma çıktı. 1.Dünya Savaşı’nda yaşamını yitiren Portekizli savaşçılar için yapılmış olan “Savaşta Ölenler Anıtı”.
Bu anıtlardaki detaylar çok etkileyici gerçekten.
Cadde üzerindeki aynı adlı sokaktan “Praça da Alegria” (Sevinç Meydanı) adında küçük bir meydana ulaştım.
Bir banka oturdum ve ortamın tadını çıkardım. Havuzun şırıltısı dinlendirdi beni. Büfeden içecek birşeyler alıp küçük masalarda oturan, muhtemelen mesaiden çıkmış insanların keyifli kahkalarını duydum. Ben gezmeye başladığımdan beri epey vakit geçmiş olmalıydı. Sakin ve huzurlu bir hava vardı etrafımda.
Bu güzel bahçedeki görkemli ağaçın altında biraz dinlendikten sonra tekrar Avenida de Liberdade'ye döndüm ve kaldığım yerden caddeyi yürümeye devam ettim.
