Kütahya Kalesi'nden indikten sonra Germiyan Sokağı'na geldik. Adımlarımızı attığımız anda kısa bir zamanda yolculuğa çıkmış olduk.
Arnavut kaldırımlı sokaktaki tarihi konaklar yenilenmiş. Kimi müze olmuş, kimi atölye, kimi de kafe.
Bu konakların içine girip konuk olduk. Konak kültürümüzü neden terk edip apartman katlarında dairelerin içine tıkıştırıldık diye düşündük. Her kentte konaklardan oluşan mahalleler neden yapmayalım?
İki ya da üç katlı evlerin payandalarla desteklenmiş çıkmalar dikkat çekici. Dar sokaklarda komşuların birbirine uzanabileceği kadar bir yakınlık var neredeyse.
Anadolu mimarisinin korunmuş bu Türk evlerinde Türk kahvesi içerek dinlendik.
Şeker Konağı'nın arka bahçesi güzel bir çay bahçesi olarak düzenlenmiş. Konağın üst katında da eski eşyalar sergileniyor.
Şeker Konağı'nın tam karşısında Karadonlu Cami var. 1680 yılında yapılmış. Eski kayıtlarda burada bir mescit olduğu yazılı. Ahşap ve moloz taştan yapılmış olan mescit, zamanla yenilendikçe kagir hale getirilmiş. Yani taş veya tuğla kullanılarak yenilenmiş.
Kent Tarihi Müzesi de Germiyan Sokak'ta. Kapısını çaldık ancak açmadılar. Gezemedik. Bir başka sefere.
Sıtkı Olçar Müzesi'nin kapısını çaldık, açtılar. Giriş ücretli ama çok değil. İçeride fotoğraf çekilmesini istemiyorlar. Müzede Sıtkı Usta'nın özel eşyalarından başka eserleri de sergileniyor. Görülmesi gereken bir müze. Tanışılması gereken bir sanatçı Sıtkı Olçar. Artık aramızda değil belki, ama gerçek sanatçılar ölümsüzdür zaten.
