İsviçre'de bir köydeyiz. Köy adını hemen yanındaki gölden alıyor, Lungern Gölü.
Burası yaklaşık iki bin nüfuslu bir köy. Dağlarla çevrili. Ormanların yeşili, gölün mavisi ve gökyüzünün grisi. Evet, grisi, hava kapalı. Yağmur yüklü bulutlar geçiyor üzerimizden.
Köyün yakınında bir kamp alanı var. Kimisi çadırlarında, kimisi karavanlarında tatil yapan insanlar. Zaman zaman hızlanan hafif bir yağmur göl yüzeyinde minik dalgalar oluşturuyor. Bu yağmur sesinden başka neredeyse çıt çıkmıyor köyden. Zaman sonra köyün yanından geçen trenin sesi duyuluyor. Bu trenle nereye gidilebilir? Barselona'ya? Milano'ya? Hamburg'a? Yoksa hepsine mi?
Belki de bir gün bu trenle Hamburg'tan Milano'ya, oradan da Barcelona'ya gideceğimiz bir gezi planlayabiliriz.
Hava yağmurlu olduğu için kamp alanı ıssız gibi. Sanki sadece biz varız. Kimse dışarı çıkmıyor. Herkes çadırlarında. Ara sıra biri başını dışarı çıkarıyor, havaya bakıyor, sonra tekrar içeri giriyor. Bir de genç bir adam dışarı bir adım atıyor, ama yağmur devam ediyor, vazgeçiyor. Biz ise yağmurluklarımıza güveniyoruz.
Bu doyumsuz manzaranın tadını çıkarıyoruz. Bölgenin iklimi yazın ortasında bile bol bol yağmur yağdırıyor. Zaten bu yüzden bu doğa yemyeşil. Her yer ağaç. Şu tepeden bir şelale sularını döküyor aşağıya. Onlarca metre yüksekten. Yoksa iki tane şelale mi? Dundellbach ve Diesselbach.
Ne yazıyordu coğrafya kitaplarımızda; Anadolu yazları sıcak ve kurak, kışları ılık ve yağışlı geçer. Yaz boyu damla yağmur düşmediği olur. Mayısta her yer yemyeşil olsa da haziran sonunda her yer sararır.
Keşke biraz daha ağaçlandırabilsek yurdumuzu!
Lungern'de bir de teleferik var. Tepede bir otelden başka, piknik alanı ve yürüyüş rotalarının olduğu bir bölgeye çıkan bir teleferik.
Sessiz sakin bir İsviçre köyünden yine sessiz sakin ayrılıyoruz.
